image
Home

Salon
Filmzaal
Keuken
Tuin
Reisverhalen
Archief
Atelier

Links


Editie 2-2007

image

Pelgrimage naar Santiago de Compostela


Editie 2-2002

image
Dit nummer als
welkomstgeschenk
in een
abonnement

Redactionele inleiding bij:

image

In editie 2-2002: Oerbeeld van een stad. Een fascinerende ode aan Venetië van Alfred Paffenholz: een liefdesverklaring. Venetië tussen droom en  erkelijkheid.





R E I S L U S T

De mooiste reisgids ooit geschreven? Moeilijke vraag. Toch is er een titel die me gelijk te binnen schiet. Het begon een paar jaar geleden met een bezoek aan de literaire reisboekenwinkel Evenaar, vlak voor een reis naar Noord-Italië. Wat de andere titels waren waarmee ik naar buiten kwam, weet ik zo gauw niet meer. Maar dat ene boekje zou een onuitwisbare indruk achterlaten. Ontroering haast: Toscaanse miniaturen van Mark Mastenbroek. Ongelooflijk, hoe iemand de binnenkant van steden als Siena, Gubbio en San Gimignano tot leven weet te wekken.

Een ongewone reisgids. Zeker. Niet iets om bij iedere straathoek even in te lezen. Meer iets voor een stil uur in een hotelkamer, een rustig moment op een terras in de schaduw of een verloren half uur in de trein, zoals Jelle van der Meulen in zijn voorwoord schrijft. Inderdaad! Om dan vol verwachting op weg te gaan. En... je dan bij aankomst onvermijdelijk teleurgesteld te voelen.

Want dat was de keerzijde: de heldere doorkijkjes en prachtige verbanden bleken allerminst voor het grijpen te liggen. Alsof de binnenkant van San Gimignano verstopt zat achter een enorme hoeveelheid steen en mensen en warmte.

Ik miste de schrijver van de reisgids. Zodat ik me helemaal kon vinden in de woorden van Jelle van der Meulen. "De eerste keer dat ik met hem op reis ging, was ik werkelijk verbijsterd. Hij bleek veel meer te zien dan ik, maakte mij opmerkzaam op kleine details die ik uit mijzelf nooit zou hebben gezien, wees me op landschappelijke samenhangen die mij ontgingen, en legde artistieke en historische verbanden." Zonder vermoeiende, willekeurige weetjes: "Wat hij vertelde was gericht op het wezen van het landschap of de streek waar wij verbleven. Niet de triviale buitenkant van de dingen hield hem bezig, maar de raadselachtige binnenkant."

Na mijn eigen reis was ik bereid de schrijver op zijn woord te geloven. Zijn we - lopend door een stad als San Gimignano - inderdaad niet op zoek naar een verbinding met iets dat ergens in de diepte sluimert? "We trekken naar elders, naar buiten, naar ver weg en doen dat in diepste wezen om iets te bespeuren van onszelf. En tegelijk komen we voor de klemmende vraag te staan: wat heb ik hier te maken? Waarom voel ik met de ene plek een bijna tastbare band en met de andere plek niet, of nog niet?"

Waarom deze herinneringen aan een 'mooi' reisboek? Omdat radio-programmamaker Alfred Paffenholz iets dergelijks wakker maakte met zijn ode aan Venetië (zie editie 2-2002). In eerste instantie was er eerlijk gezegd niet eens de gedachte aan een artikel/interview. Tot ik me realiseerde dat zijn uitzending meer losmaakte dan belangstelling voor een stad alleen. Er was iets in Paffenholz' samenhangende manier van kijken dat me dagenlang bijbleef. Af en toe zelfs de gewaarwording enigszins te worden "opgetild" in het dagelijks leven. En zeg nou zelf: zoiets mag je toch niet voor je zelf houden? 

Bovenstaande is de redactionele inleiding tot editie 2/2002. Lees hier een ingekorte versie van het artikel.