Redactionele Inleiding VA-Magazine / Vruchtbare Aarde 2-2010

Foto Vruchtbare Aarde

image
Home

Salon
Filmzaal
Keuken
Tuin
Reisverhalen
Archief
Links
Atelier


Foto Vruchtbare Aarde



Foto Vruchtbare Aarde

Editie 2-2010

image
Dit nummer los bestellen

Redactionele inleiding:

image

In editie 2-2010 o.a.: Inèz Derksen, Joop de Vette, Peter Brook, Vaclav Havel en de Santiago-pelgrimages van Leoni Jansen, Dick Berlijn en Herman Vuijsje.

Ode aan de fantasie

Jeugdtheatermaakster Inèz Derksen werd als kind al gegrepen door het boek Het Oneindige Verhaal van Michael Ende.

Reis naar de Andes

Onvergetelijke weken bracht huisarts Joop de Vette door bij medicijnmannen in Peru en de Amazone. 

Peter Brook

Alleen een piepklein theatertje durfde met hem in zee te gaan. Levenslessen van een groot theaterregisseur.

Lopen op de camino

Zeven pelgrims over de magie van de camino.

Vaclav Havel

Kostbare momenten uit het presidentiële leven van een voormalige dichter-president.

En verder...

H.C. Moolenburgh over marmotjes + Marc Mulders over Brabantse kamers van licht + Marjet Maks over de knipoog van een moerbeiboom + Frans Olofsen zoekt Mahler in een V& D filiaal + Selma Sevenhuijsen in een Italiaans vissersdorpje.

Bezoek aan Praag

Een bezoek dat alleen al memorabel was vanwege het onverwachte buitenkansje om Mozarts Don Giovanni mee te mogen maken – nota bene in het theater waar Mozart zelf, in 1787, in de orkestbak heeft gestaan om zijn opera te dirigeren. Aanvankelijk leken we pech te hebben. Een Duits gezelschap op cultuurreis had alle plaatsen opgekocht. Het theater was uitverkocht, zei de dame achter de kassa. En wij zouden de volgende dag al uit Praag vertrekken. 

Wat jammer, bracht ik uit. En informeerde naar het bestaan van een wachtlijst. De Tsjechische dames wisten het niet. Misschien had het zin, opperden ze, om een half uur tevoren aanwezig te zijn en de Duitse cultuurgroep aan te schieten. Veel kans gaven ze ons niet. Maar niet geschoten is altijd mis. Wie weet, was er een kansje op drie kaarten.

Ruim op tijd waren we aanwezig. Niet al te best voorbereid, zoals bleek toen we onze portemonnees omkeerden en daar alles bij elkaar driehonderd Tsjechische kronen in zaten. Twaalf euro. Te weinig voor een opera. Maar hoeveel kronen moet je op zo’n laatste Praagse avond trekken?

Inmiddels liep het complete Duitse gezelschap aan ons voorbij. Dames en heren in avondkleding. Aan de andere kant van de theateringang was een jong buitenlands stel gaan staan, net als wij hopend op een wonder. En zie daar, een ouder Duits echtpaar stapte op het jonge stel af en leek hen warempel blij te gaan maken. “Is dat niet een beetje oneerlijk�, opperde onze dochter, die vond dat wij de oudste rechten hadden. “Zouden we niet net als zij aan de overkant moeten gaan staan?�

Maar daar kwam een Duits echtpaar ook onze kant op. “Het vreemde is,� zei hij, “dat we ons in de bus naar Tsjechië realiseerden dat we drie theaterplaatsen teveel hebben gereserveerd. Gisteravond keken we ook al uit naar drie personen, en nu staat u hier.� Dankbaarheid alom. Maar voor ik naar het bijpassende bedrag had kunnen informeren, mengde ineens zijn vrouw zich in het gesprek, en stelde als vergoeding… driehonderd kronen voor.

Onze kersverse kaartjes werden even later door de Tsjechische kassadames gescheurd; waarna de kaartjes ook nog bleken te verwijzen naar deuren waarachter logeplaatsen verstopt bleken te zitten. Eén oudere Duitse dame zat al gereed, converserend met haar buurvrouw in een volgende loge. Over de balkonrand keek ik naar de orkestbak. Daar stond Mozart dus.

Het thema van Mozarts Don Giovanni heeft me sinds het artikel in dit tijdschrift (VA 4-2006) niet meer losgelaten. De dood van de oude vorst aan het begin van het stuk en het liederlijke leven van de losbol Don Giovanni dat erop volgt, manipulerend en snierend, alles vanzelfsprekend in dienst van het eigen plezier. Don Giovanni als spiegel. Symbool van de zelfzuchtige mens. Maar tegelijk ook de held van het stuk. Ten slotte spelen we allemaal de hoofdrol in ons eigen leven.

Aan het eind van dat leven wordt er aan Don Giovani’s deur geklopt. In de deuropening staat de stenen gedaante van de vermoorde vorst.

Ik verbeeld me dat we het zover niet hoeven te laten komen. Daarvoor reikt het leven toch teveel reminders en richtingwijzers aan. Soms zelfs in de vorm van levende vorsten. Zo beleef ik tenminste de getuigenissen en verhalen van Inèz Derksen, Peter Brook, Marc Mulders, Joop de Vette, Leoni Jansen, Vaclav Havel en anderen.


Bart Hommersen
Het bovenstaande vormt de redactionele inleiding tot VA's zomereditie 2/2010. Website Praags Staatstheater